Մեր ազգի մեջ կռապաշտությունը շատանում է: Մարդիկ հեռանում են հավատքից, շատ որդիներ անհնազանդ են իրենց ծնողներին, շատ ծնողներ էլ վատ օրինակ իրենց զավակների համար: Ու երբ ընտանեկան բջիջն է սկսում ապականվել (որի մեջ մարդն սկսում է ձևավորվել), ապա և ապականվում է հասարակությունը, ապականվում է ազգը: Ազատ անկումը կշարունակվի քանի դեռ չկա այն ճշմարիտ չափանիշը (criterion), որից մադը կարող է ու պետք է բռնվի իր կյանքի իրական իմաստը գտնելու և ուրախ ապրելու համար: Սրա հետևանքներից մեկն էլ այն է, որ շատերն այսօր մեր ազգում սխալապես մեղադրում են Քրիստոնեությանը որպես Մեծ Հայքի հզոր թագավորության վերացման պատճառ:
Մեծ ու փոքր թագավորությունները վերացվել ու նորից են հայտնվել ոչ միայն Քրիստոնյա այլ նաև ոչ Քրիստոնյա ազգերի մեջ: Պատմությունից հստակ է որ սա կրոնի հետ կապ չունի: Եթե այդպես է, ապա ոչ Ալեքսկանդր Մակեդոնացու կայսրությունը պիտի վերանար, ոչ էլ Օսմանյան: Երկուսն էլ Քրիստոնյա չէին: Մեկը վերացավ ագահության պատճառով, մյուսն էլ ատելության: Սա պարզապես օրինակի համար: Քրիստոնեությունը մեծ ու փոքր կայսրություններ չի խոստանում մեղավոր, իրար անմեղ տեղը վիրավորող, կեղծավոր, հաբռգած, զոռբա ու եսասեր մարդկանց: Մենք բոլորս, գերի ենք նույն կրքերին որոնք մշտական տառապանք են բերում մարդու կյանքում՝ հպարտություն, կեղծիք, խաբել, բամբասկոտություն, դիմացինին վերևից նայել, ագահություն, եսասիրություն, փառասիրություն, էլ որն ասեմ: Այս բաները կամ տառապանք են պատճառում մեր կողքի մարդկանց երբ մենք վերխ ենք վերցնում նրանց վրա, կամ էլ մեզ, եթե մեր ձգտածին չենք հասնում: Արդյունքում միշտ տառապում ենք, ապրում ցավով ու առանց հույսի:
Ոչ գիտության զարգացումը, ոչ էլ տեխնիկական առաջնթացը չեն կարողացել ոչ մի միլիմետր առաջ տանել ու լուծել այս խնդիրը, և արդյունքում մարդը մնում է գերի այս կրքերին ու տառապում: Իսկ Աստված մշտական կյանք, օրհնյան ու պաշտպանված, բարգավաճ հայրենիք է խոստանում այն մարդկանց ովքեր հավատարիմ են ԻՐԵՆ ու ապրում են ԻՐ տված սիրո ու արդարության պատվիրանները պահելով:
Պատմության մեջ միայն Հիսուս Քրիստոսն է ասել, որ մարդուն կազատի այս գերությունից ու մարդու առաջ բացեց մշտական ապրելու դուռը:
Ոչ մի կրոն այս խոստումը չի տվել մարդուն (ազատում մեղքի գերությունից): Այս մասին գրված է Ավետարաններում եթե ցանկանաք կարդալ ու որդեգրվել այս խոստմանը:
Բայց մի այլ նրբություն էլ կա: Մարդ կարող է կարդալ ու այդ կարդալու ընթացքում կամ քունը գա, կամ էլ ոչ մի բան չհասկանա: Հասկանալը տրվում է միայն այն մարդուն, ով գիտակցում է որ նա գերի է այս կրքերին ու իրեն այս կրքերից ազատելու համար փրկիչ է պետք: Այդ փրկիչը Հիսուս Քրիստոսն է: Սա հավատքի հարց է, բայց հավատացեք, այն տրվում է նրան ով փնտրում է: Եթե անկեղծորեն չէք փնրտում, այն չի տրվում:
Հավանաբար այս խոսքերը շատերին չհամոզի, բայց եթե դուք մի օր զգաք որ դուք, կամ ձեր մերձավորներից մեկը տառապում է որովհետև հպարտության ու ԵՍի պատճառով կռիվ դավի կա ընտանիքում, կամ ագահության պատճառով, կամ բամբասկոտության, կամ եսասիրության ու փառասիրության պատճառով տառապանք կա ձեր շուրջը, հարցրեք ինքնեդ ձեզ, ինչպե՞ս կարող է մարդն ազատվել այս գերությունից:
Միայն այդ ժամանակ մարդը կտեսնի թէ ով է իր իսկական թշնամին ու ինչ միջոցներով է այդ թշնամին պայքարում իր դեմ ու տառապանք սփռում իր շուրջը: Միայն այդ ժամանակ մարդը կիմանա թէ ինչպես պայքարել այդ թշնամու դեմ: Թէ զենքն ունենք, թէ զրահը:
---------
Եթե ձեզ օգտակար եղավ սա կամ մտածելու տեղիք տվեց, խնդրում եմ դուք էլ կիսեք ձեր ընկերների հետ, որպեսզի իրենք էլ խորհեն այս բաների մասին:
Եթե ձեզ օգտակար եղավ սա կամ մտածելու տեղիք տվեց, խնդրում եմ դուք էլ կիսեք ձեր ընկերների հետ, որպեսզի իրենք էլ խորհեն այս բաների մասին:
No comments:
Post a Comment