Der Armen Melkonian-ն այսօր հարց էր բարձրացրել թէ ինչու է մեր ժողովուրդն անտարբեր եկեղեցական ու ազգային արժեքների նկատմամբ և խնդրել իր ընկերներին տեսակետ կիսել այս հարցի մասին (Տես http://on.fb.me/1ketmWN): Սիրելի տէր հայր, ես փորձեցի քոմենտ գրել եվ կառուցողական առաջարկներ անել, բայց քանի որ քոմենտս երկար ստացվեց Ֆեյսբուկն այն չնդունեց: Հետևաբար այն գրում եմ իմ պատին և հղում կատարում ձեր հարցին:
Սիրելի Տէր Հայր
Շատ կարևոր հարց կբարձրացնեք, ես չգիտեմ ճշգրիտ պատասխանը: Բայց փաստ է, որ ընդհանուր ժողովրդի և եկեղեցու միջև ճեղքը երթալով կմեծնա, եթե մենք արմատական փոփոխությունների չերթանք: Դուք շատ ճիշտ նկատեցիք, որ ամենուրեք պատկերը նույնն է: Ես Ռուս եկեղեցու վիճակին ալ կհետևիմ, շատ բան չեմ գիտեր, բայց հոն ալ շատ հարգված և Աստուծո Խոսքը տարածող մի Աստվածաբան (Ալեքսեյ Օսիպով), որ Մոսկվայի Հոգևոր Ակադեմիայի Աստվածաբանության պրոֆեսորն է, մեկ խնդիր մեջտեղ կբերե՝ Եկեղեցու Աշխարհիկացումը: Երբ որ եկեղեցին կերթա աշխարհի խնդիրները լուծելու և կհեռանա հոգևոր կյանքից (թեև արարողություննեն ու Սբ. Խորհուրդնեը հոն են):
Իմ կարծիքով (եվ ես կնդունիմ որ կրնա ըլլալ սխալ ըլլամ), մարդիկ եկեղեցի գուքան այս աշխարհեն ու հոգսերեն հոգնած, և հոգևոր բուժում կակնկալեն, սակայն շուտ մը կհիասթափվին, որովհետև եկեղեցական կյանքի մեջ "աշխարհը" կտեսնեն, աշխարհիկ մոտեցումներ կտեսնեն, հոգևոր խնդիրները աշխարհիկ ձևերով լուծելու ջանքեր կտեսնեն, այլ ոչ թէ իսկական անվեհեր հավատք: Լավ, ինչպե՞ս այս վիճակեն դուրս գանք:
Ահա մի քանի առաջարկներ:
1. Չմեղադրենք ժողովրդին, իրենք մեր քույրերն ու եղբայրնեն են, չեն գիտեր, սորվեցնենք իրենց թէ ինչ է իսկական ապաշխարհությունը կյանքի իմաստն ու Երկնքի Արքայությունը փնտրելը: Սորվեցնենք իրենց Ավետարան Կարդալ:
2. Մեր ժողովուրդը (եվ հավանաբար ամեն մարդ) ավելի շուտ ապրող օրինակի ետևեն կերթա, քան թէ ճշմարտության: Հետևաբար, մենք պեք է միջոցներ ձեռք առնենք, որ ամեն հոգևորական շատ լուրջի առնի իր կյանքը, խոսելաձևն ու վարքը: Չլլա թէ քար տանք ժողովրդին հացի փոխարեն: Աս շատ դժվար է, բայց իրագործելի: Ավելի շատ retreat-ներ են անհրաժեշտ մեր հոգևորականների համար, հոգևոր մարդկանց կողմից առաջնորդված: Ես իմ կյանքում շատ հոգնած ու հուսահատված կրոնավորներ եմ տեսած: Պետք է օգնենք, որ այս մարդկանց հավատքն ու ուխտը վերանորոգենք: Իրենք մեր եղբայրնեն են: Բոլորս էլ մեր կյանքում կրնանք հուսահատվիլ և ոչ մեկս ալ ապահովագրված չենք: Պետք է զորացնենք և օգնենք մեր առաջնորդներին ոչ թէ քննադատենք:
3. Ճեմարաններում պետք է լավ մարդ դաստիարակենք, սիրել սորվեցնենք, ապաշխարել ու անձի ինքն իր ներսը նայել սորվեցնենք: Այս ոչ թէ հպարտ հոգևորականներ, որ մարդկանց նայում են սև ակնոցների ետևից, ֆեյսբուկում թույլի վրա զվարճանում ու իրենց պատկերներով ուրախանում: Ժողովուրդը անտարբեր կլինի այսպիսի բաների նկատմամբ:
4. Պատարագի ատեն խոսված քարոզները պետք է ըլլան խնամքով պատրաստված: Պարզ հավատքով: Սակայն, հոգևորականը պետք է ապրի ան ու ինքը փնտրող ըլլա անոր, ինչ մասին որ կխոսի: Եթե հոգևոր կյանքը քեզ չի հետաքրքրեր, ապա ինչքան էլ դու գրքերով խոսես, չես կրնա համոզել: Մարդիկ կտեսնեն, որ դուն կխոսիս բանի մը մասին որ թէ քեզ և թէ քո վարքին խորթ են: (Ինչու Պատարագի ժամանակ, որոևհետև այդ է միակ կոնտակտը համայնքի մեծամասնության հետ: Եթե այդ ժամանակ չսորվեցնենք, ապա երբ՞): Մինչդեռ ականատես կլլանք հոգնած, ժամանակ լեցնող, անկապ ու անտարբեր քարոզների այլ ոչ թէ առաջնորդության (բացառությունները հարգելով)
5. Բացառությունները հարգելով՝ մեր եկեղեցիներում մարդկանց կհրամցվի ավելի շատ աշխարհիկ խնդիրների լուծման անհաջող փորձ, քան թէ հոգևոր ապաշխարհանք, հոգևոր կյանք իր բոլոր հանգրվաններով, սուրբ ըլլալու ցանկություն: Սա պիտի փոխենք և վերադառնանք պարզ հավատքին, Տէր Հիսուս Քրիստոսի քարոզի հիմքին՝ ապաշխարհեցեք, որովհետև երկնքի արքայությունը մոտ է, ՆԱԽ երկքնի արքայությունը փնտրեցեք... և մնացածը ձեզ ավելիով կտրվի:
6. Ինչու երբ որ Սահակ Եպիսկոպոս Մաշալյանը կքարոզէ, դուք կքարոզոք, Վաղինակ Մելոյանը կքարոզէ, և այլ Քրիստոսասեր հոգևորականներ, հազարավոր մարդիկ կուզեն լսել: Կտարածեն, կոմմենտներ կգրեն: Այստեղ անտարբերություն չկա: Ինչու՞ է այսպես: Որովհետև, մարդկ կտեսնես որ այս տեսակ քարոզները միտված են մարդկանց համար հոգ տանելու, հոտը հովվելու և իրենց հոգևոր ճանապահ ցույց տալու: Ինչպե՞ս անել, որ ամեն ծուխի մեջ այսպես քարոզվի: (Հոս իմ հարգանքը կարտահայտեմ բոլոր բարի և ազնիվ հոգևորականներին, որոնց այստեղ չհիշեցի):
7. Նայեցեք դուք ինչ լուրջ հարցեր էք բարձրացնում: Բայց արդյո՞ք աս հարցերը կարևոր են մեր եկեղեցու համար: Ես իրավունք չունիմ ժողովրդի անունից խոսել, բայց երբ մարդկանց հետ կխոսիմ այս բաների մասին, անոնք որոնք ավելի մոտ են եկեղեցուն, ինձ կսեն որ եկեղեցու համար այսօր ավելի կարևոր է սրբադասման հարցը և մկրտության միօրինակության հարցը: Ես այստեղ պիտի այլևս չլռեմ ու բարձրաձայն հարցնեմ, մի՞ թէ մեր դատարկվող ու այսքան խնդիրներ ունեցող եկեղեցու համար ամենակարևոր հարցերը սրբադասման ու մկրտության միօրինակության հարցերն էին (դուք գիտեք ես ինչի մասին կխոսիմ հոս): Կարելի էր չէ՞ վերջին եպիսկոպոսական ժողովրին դրանց զուգահեռ նաև քննարկել թէ ինչպես ավելի լավ քարոզենէ Աստուծո խոսքը մեր ժողովրդին և իրենց ցույց տանք Երկնքի Արքայության ճամփեն:
8. Մարդու ամենամեծ թշնամին մահն է: Ժողովուրդն անտարբեր չի լինի, եթե մենք իրենց ցույց տանք, որ մենք իսկապես, անկեղծորեն մտահոգված էնք իրենց հոգիների փրկության համար և այս հավատքը, ուղղափառ հավատքը մահի հաղթանակն է, կյանքի ճանապահն է, որ մենք իսկապես կսրիենք մեր ՀՈՐ մյուս զավակներին, որ մեր քույրերն ու եղբայրնեն են: Աղքատ թէ հարուս, կսիրենք: Հիվանդ թէ առողջ, կսիրենք: Ընկած թէ կանգուն, միևնույնն է կսիրենք: Արդար թէ մեղավոր, նորեն կսիրենք: Բանտում թէ բանկում, կրթված թէ անուսում, զինվոր թէ շինական, ուր էլ ըլլան, ինչ էլ ըլլան, բոլորին կսիրենք, որորհետև մեր ՀՈՐ զավակներն են: Մենք բոլորս մի մեծ ընտանիքի անդամներ ենք: Երբ որ ՀԱՅՐԸ կկանչե և կսէ թէ զավականերս, ինձ մոտ եկեք, մութ է արդեն, մենք չենք վազեր տուն, այլ կերթանք մեր մյուս քույրերին ու եղբայրներին ալ կկանչենք և որ որ ուզե մեզ հետ միասին տուն գուքա:
Տէր հայր ջան, ինչպես գիտեք սերը Աստվածային որակ է: Ան Աստուծմե գուքա: Երբ հավատք ունենանք մենք ալ սիրով կլեցվինք: Եվ երբ այդ սիրով բոլորս սիրենք մեր ժողովրդին, մեր եղբայրներն ու քույրերն էլ մեզ պիտի սիրեն ու քայլեն մեզ հետ միասին: Եվ մեր ՀՈՐ տունը կլցվի և ուրախությունը կատարյալ կլլա:
Շնորհակալություն:
No comments:
Post a Comment