Ինչու՞ էն Քրիստոնեաները մեղք գործում: Նրանք երկու աշխարհ էն փնտրում (չտարբերվելով Ադամից ու Եվայից), Աստուծո արքայությունն ու ապահովությունը և այս աշխարհն իրենց ուզածի պես վայելելը (այլ ոչ թէ Աստուծո ուզածի պես): Մենք Աստուծո հետ միասին լինելուց սկսում էնք մի թեթև ձանձրանալ ու սկսում էնք մեր ԵՍը աշխատեցնել՝ փնտրելով այն ինչ մենք էնք ուզում և ոչ թէ այն ինչ Աստված օգտակար է համարէլ: Արդյունքում մենք կորցնում էնք այն ինչ ունենք:
Սահակ եպիսկոպոս Մաշալյանի Մարտ 10, 2014-ին խոսված քարոզը Սբ. Եղիա եկեղեցու մեջ: Կ. Պոլիս: Արտաքսման Կիրակի
-----------------
Անվամբ Հոր և Որդվո և Հոգվույն Սրբո: Ամէն:
Սիրելի հավատացյալ քույրեր և եղբայրներ: Աստուծո Հոգին թող մեր վրա լինի: Իր խոսքը հասկանալու համար իմաստություն տա մեզ:
Արտաքսման Կիրակի էր երեկ և մենք խորհրդակցում ու մտածում էնք թէ ինչու համար մարդը Դրախտի մեջ չէ այսօր: Ինչու համար այս գեղեցիկ աշխարհը մարդու դրախտը չէ, այլ տառապում է մարդն ու տառապեցնում ուրիշներին:
Սրա պատճառը մենք գտնում էնք այն բանի մեջ, որ մարդը հաստատորեն և սահուն կերպով մերժեց Աստվածային խոսքն ու խրատը և ինքը դրախտի մեջ լինելով մի այլ դրախտ ուզեց:
Ադամն ու Եվան երբ որ մեղք գործեցին իրենք անհավատ չդարձան: Չասեցին թէ Աստված չկա ու գնանք մեղք գործենք: Չէ: Ադամն ու Եվան ոչ թէ Աստծուն հավատում էին, այլ գիտեին Աստծուն: Ինչպես որ դուք ձեր կողքը նստած անձին գիտեք, ինչպես որ երբ ձեր հարևանի տուն գնաք նրան գիտեք, ինչպես որ երեկոյան ձեր բարեկամը ձեր տուն է գալիս և պիտի ճաշեք՝ Ադամն ու Եվան այդպես գիտեին որ Աստված կա, որովհետև իրենց հետ այդպես խոսում էր Տէրը: Զրուցում էր նրանց հետ: Մարդու պես կերպար էր վերցնում և զրուցում նրանց հետ:
Հետևաբար, ոչ թէ անհավատ ու անաստված դարձան և մեղք գործեցին, այլ դրախտից ավելի բարձր, մի այլ դրախտ ուզեցին: Ինչ է նշանակում դրախտից ուրիշ, մի այլ դրախտ ուզելը սիրելիներ: Ասել է թէ Աստված մեզ ուրիշ տալու բան չունի: Աստված գլխիս վրա, բայց այս աշխարհի մեջ ինձ սրանից ավելի տալիք բան չունի, հետևաբար ես որպես հաճույք, որպես երջանկություն ուրիշ բաներ պետք է փորձեմ:
Եվ այսպես մենք մեր ապահով վայրից դուրս էնք գալիս և սկսում երջանկություն որսալ: Արդյոք ի՞նչ կարող էնք անել, որպեսզի ավելի երջանիկ ու ավելի ուրախ լինել և հարկավե թէ, շատ հաճախ ծուղակի մեջ էնք ընկնում. Աստված մեզ արդեն տվել է հաճույքներ ու երջանկություններ: Եթե մենք նրանք ճիշտ օգտագործենք արդեն երջանիկ կարող էնք լինել: Բայց, քանի որ Աստված մեզ տվել է երջանիկ լինելու ճանապարհներ՝ սրանց չափն անցնելու մեջ միշտ մեղք կա:
Մեղքը չափազանցության մեջ է: Նույնիսկ բարին: Նույնիսկ սերը, երբ որ չափազանցնում էք, այնտեղ անմիջապես անկում կա:
Ձեր զավակներին ինչու՞ համար էք շփացնում: Որովհետև շատ էք սիրում: Լա՞վ էք անում շփացնելով: Իրեն բոլոր ուզածներն առնելով լա՞վ էք անում: Ո՛չ, որովհետև մի օր պիտի գա, որ այդ զավակն այլևս պիտի չկարողանա ընդունել այդ չափ տրվածն ու պիտի գժտվի կյանքի հետ:
Հետևաբար, չափազանցությունը, նույնիսկ բարի, վատ բան է: Աստված մեզ ուտելու, խմելու, տեսնելու, լսելու, հոտոտելու և այլ գեղեցիկ հաճույքներ է տվել: Այս բոլորի չափազանությունն ի՞նչ է: Ծուղակ է: Եվ մարդը երբ որ ուզում է Աստուծո մոտից դուրս գալ և հանգիստ փնտրել, ապա ինչ է լինու՞մ: Ծուղակն է ընկնում:
Մենք սա պիտի տեսնենք առաջիկա շաբաթին երբ որ Անառակ Որդու Կիրակին գա. Այնտեղ կրտսեր որդին հեռանում է հոր տնից ինչու՞ համար՝ ուրիշ դրախտ փնտրելու համար: Բայց այտեղ տեսնում էնք իր գլխին ամեն ինչ գալիս է և վերջում նա ետ է վերադառնում:
Ուրեմն, սիրելիներ, մեր այս կյանքն իրականության մեջ դրախտ փնտրելով, երջանկություն փնտրելով է անցնում, բայց հետո չենք կարողանում գտնել, մեր գլխին փորձանքներն են գալիս և հետո ետ էնք վերադառնում: Բայց խնդիրը սա է՝ մենք Աստվածային դրախտից վռնդված էնք, արտաքսված էնք: Եվ այդ արտաքսված վիճակը մենք զգում էնք ամեն օր:
Ադամի և Եվայի սխալը սա էր: Նրանք ուզում էին երկու բան միասին ունենալ՝ թէ դրախտն ունենալ և Աստսծուն ունենալ և թէ իրենց ուզածն անել ու Աստուծո ուզածը չանել, այլ սատանայի ուզածն անել: Այսպես նրանք ուզում էին երկու աշխարհներն էլ շահել: Սա մեզանից էլ շատ հեռու չէ, այդպես չէ՞ Մենք էլ այդպես էնք: Եթե այդպես չլիներ հավատացյլաը մեղ չէր գործի: Բայց ամենքս էլ ամեն օր մեղք էնք գործում: Ինչու՞ Ոչ թէ անաստված լինել էնք ուզում կամ Աստծուց հեռանալ էնք ուզում, բայց ուզում էնք և Աստծուն ու նրա ապահովությունը և մեռնելուց հետո դրախտ գնալ և թէ այս աշխարհը վայելքը ոչ թէ Աստուծո ուզածի պես, որովհետև Աստված չի արգելում այս աշխարհը վայելելը, այլ ուզում էնք այս աշխարհը վայելենք մեր ուզածի պես:
Աստված չի ասում որ մի խմեք, խմիչք մի օգտագործեք: Բայց մենք ուզում էնք մինչը փսխելու աստիճան խմել: Աստված մեզ չի ասում մի կերեք, այլ ճիշտ հակառակը, պտուղներ ու բանջարեղեններ է ստեղծել մեզ համար որ մարդիկ քեֆ անեն, բայց Աստված չի ասում թէ այնքան կեր մինչև որ չաղանաս ու այլևս չկարողանաս շնչել:
Մենք էնք որ Աստուծո հետ միասին լինելուց մի քիչ ձանձրանում էնք և սկսում էնք մեր ԵՍը աշխատեցնել ու այս ԵՍը սկսում է փնտրել թէ ինչն է ավելի հաճելի ու մենք ընկնում էնք դրա հետևից՝ կորցնելով այն ինչ որ մեջ ձեռքի մեջ կա:
No comments:
Post a Comment