Ինչպես ավազակն առաջինը մտավ Աստուծո Արքայություն

Բոլոր սպասումներին հակառակ, առաջինն Աստուծո Արքայություն մտավ ավազակը, որը չէր համապատասխանում Երկնքի Արքայություն մտենլու Տէր Հիսուսի պատվիրած 2 ամենակարևոր պայմաններին: Հարց է առաջանում՝ սա ինչպե՞ս եղավ:

Աստուծո Արքայություն մտնելու համար Տէր Հիսուսը 2 շատ կարևոր պայման դրեց:

1. Մկրտություն - «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթէ մէկը ջրից ու Հոգուց չծնուի, չի կարող Աստծու արքայութիւնը մտնել. որովհետեւ մարմնից ծնուածը մարմին է, իսկ Հոգուց ծնուածը՝ հոգի։» Հովհաննես 3:5

2. Հաղորդություն - «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, եթէ չուտէք մարդու Որդու մարմինը եւ չըմպէք նրա արիւնը, ձեր մէջ կեանք չէք ունենայ։» Հովհ 6:54

Ավազակին ո՞վ էր մկրտել: Ավազակին ո՞վ էր հաղորդություն տվել: Առաքյալների՞ն ով էր մկրտել: Աստվածամո՞րն ով էր մկրտել: "Արդյոք մենք ճի՞շտ էնք հասկանում Քրիստոնեա լինելը," հարցնում է Ռուս Աստվածաբան Ալեքսեյ Օսիպովն այս հետաքրքիր դասախոսության մեջ (http://bit.ly/PAlrau):

Հանկարծ չմտածեք թէ այս գրվածքի նպատակը մկրտությունն ու հաղորդությունը մերժէլն է: Երբեք: Այլ հակառակը, այս երկու կարևոր Եկեղեցական խորհուրդների իմաստավորումը:

Կա մի չափազանց մեծ արժեք, առանց որի և Սերը, և Մկրտությունը և Հաղորդությունը դառնում էն զուտ արտաքին երեևոյթներ: Առանց այս արժեքի առկայության այս սրբազան խորհուրդները դառնում էն անոգութ և դատապարում անձի համար: Իսկ այս արժէքի առկայության դեպքում այս խորհուրդները կյանքի էն տանում: Դա Խոնարհությունն է:

Առանց Խոնարհության չի կարող լինէլ սեր: Առանց Խոնարհության՝ Հաղորդությունը կդառնա անարժանիօրեն ստացված և կլինի դատարապտություն (1 Կորնթ. 11:29): Առանց խոնարհ կյանքի՝ մկրտվածը չի կարող արժանանալ մեր երկնավոր Հոր բարեհաճությանը, որովհետև Աստված դեմ է հպարտներին, բայց շնորհք է տալիս խոնարհներին (Հակոբոս 4:6): Նա բարձրացնում է խոնարհներին պաշաճ ժամանակին: (1 Պետրոս 5:6):

Իսկ մենք ինչպիսի՞ վերաբերմունք ունենք իրար նկատմամբ: Հպարտություն, ֆանատիզմ, եկեղեցուց դուրս գտնվողների նկատմամբ անողորմ դատապարտում, կոչում էնք նրանց անհավատներ ու անաստվածներ, ձեռք էնք առնում նրանց, զվարճանում նրանց թուլություններ ու տկարության վրա: Ի՞նչ էնք անում, ոնց էնք բոլորին վերեվից նայում: Մինչդեռ... մկրտված էնք և հաղորդություն էնք վերցնում Կիրակի օրերին:

Այստեղ օգտակար է հիշել, որ Հուդան Իսկարիովտացին էլ հաղորդություն վերցրեց...

Ուրեմն այստեղ մի այլ բան ևս կա: Մենք մի բան սխալ էնքն անում և պիտի հենց այսօր դադարեցնենք այդ սխալն ու ետ նայենք: Ներքև նայելու փոխարեն՝ վերև նայենք ներքևից, որպեսզի չտառապենք և ուիշներին էլ տառապանք չպատճառենք:

Մենք, որպես մարդ, անհատ (արդյունքում որպես ազգ) պետք է հենց այսօր դադարենք մարդկանց վերևից նայել: Դա միայն տառապանք է բերում բոլորիս:

Իսկ ավազակը ներքևից վերև էր նայում:

«Յիշի՛ր ինձ, Տէ՛ր, երբ գաս քո թագաւորութեամբ, (Ղուկաս 23:42), խնդրեց ավազակը Հիսուսին: Ես այնտեղ երբեք չեմ կարող մտնել իմ չարագործ կյանքի պատճառով: Ես իմ սխալ կյանքի համար իմ արժանի պատիժն եմ կրում հիմա և իմ նմանները երբեք չէն կարող մտնել քո Սուրբ Արքայության մեջ: Ես ոչ մի շանս չունեմ այնտեղ հայտնվելու: Ես սխալ ապերցի իմ կյանքն ու կորցրի այն: Բայց դու հիշիր ինձ խնդրում եմ, երբ գաս: Չեմ ասում երբ գաս ինձ էլ տար այնտեղ, քանզի ես արժանի չեմ, բայց գոնե միայն հիշիր ինձ խնդրում եմ:

Ո՞վ, կամ քանի՞ հոգի մեզանից ունի այսպիսի մոտեցում: Հավանաբար բոլորս մտածում էնք, որ հաստատ մի փոքր անկյուն մեզ համար Աստուծո Արքայության մեջ ապահոված ունենք... Մարդ չէնք սպանում, գողություն չենք անում, ամեն Կիրակի Հաղորդություն էնք վերցնում, Մկրտված էնք...

Հիսուսի ժամանակ Փարիսեցիներն ու Տաճարի ծառայողներն էլ էին այսպես մտածում: Բայց միշտ հիշենք: Բոլոր սպասումներին հակառակ՝ խոնարհված ու զղճացող, արդարադատ ավազակն առաջինը մտավ Աստուծո հավիտենական կյանքի մեջ: