Մի ծեր հոգևորական այցելում է բանտ ու հանդիպում ընկճված մի երիտասարդի: «Ինձ մենակ թող տԷր հայր, ես լավ մարդ չեմ,» ողբալով ասաց երիտասարդ բանտարկյալը: «Ամեն ինչի որ ձեռք եմ տվել, միայն կապտուկներ եմ թողել. Ես ուրիշներին ազդել եմ որպեսզի հանցագործության կյանքի ճամփան բռնեն: Ես խորապես վիրավորել եմ այն մարդկանց որ հոգ են տարել իմ համար - մորս, կնոջս և մեր փոքրիկ աղջկաս: Իմ համար հույս չկա:"
Տարիքով հոգևորականը մի պահ լուռ մնաց ապա խոսեց: "Վերքերը, որ դու պառճառել էս մարդկանց թերևս երբեք չլավանան. Ինչ որ դու արել էս շատ ծանր է: Քեզ հիմա մի բան է պետք, գտնել կյանքի մի նոր կողմնացույց, մի նոր ճանապարհ:" Նա մի պահ ընդհատեց իր խոսքն ապա շարունակեց: "Մենք պետք է սկսենք քեզ նոր պատմություններ սովորեցնելով."
«Պատմություննե՞ր," որոտաց երիտասարդ բանտարկյալը: "Ես քեզ պատմում եմ իմ հուսահատ վիճակի մասին իսկ դու ինձ խոսում ես դատարկ ու անոգուտ պատմություններ սովորեցնելու մասի՞ն: Ես ապորւմ եմ առանց հույսի և դու ինձ խոսում էս ուրախ վերջաբանների մասի՞ն: Եթե իմ կյանքի մնացորդը ես պետք է անցկացնեմ այս բանտում, ապա ինձ հարկավոր են փաստեր այլ ոչ թէ հորինված պատմություններ:»
Երբ երիտասարդի պոռթկումը դադարեց, տէր հայրը իր հոգատար ձեռքը դրեց երիտասարդի ուսին: «Մի քիչ հումոր ունեցիրի ծերուկ: Լսիր այս մեկ պատմությունը:»
Մի շատ վատ մարդ մահանում է ու կանգնում դատաստանի ատյանի առաջ: Նրա դիմաց կանգնած էին հայր Աբրահամը, Սաղմոսերգու Դավիթ արքան, Պետրոս առաքյալն ու Ղուկաս ավետարանիչը: Մի սառը լռություն կախվեց սենյակի մեջ մինչդեռ մի անտեսանելի ձայն սկսեց կարդալ այս մարդու կյանքի դետալները: Արձանագրության մեջ ոչ մի լավ բան չկար: Երբ ձայնը եզրափակեց ընթերցումը Աբրահամն ասաց, "քո պես մարդիկ չեն կարող մտնել երկնքի արքայության մեջ, դու պիտի հեռանաս այստեղից:"
"Հայր Աբրահամ," ողբաց մարդը, «ես ինձ չեմ պաշտպանում: Ես ոչ մի ընտրություն չունեմ բացի ողորմություն խնդրելուց: Դու ինձ վստահ եմ լավ ես հասկանում: Թեպետև դու սուտ խոսեցիր քո կյանքը փրկելու համար, ասելով թէ քո կինը քո քույրն է, Աստուծո շնորհքի ողորմությամբ դու օրհնություն դարձար բոլոր ազգերի համար:»
Դավիթն ընդհատեց: «Աբրահամը ճիշտորեն խոսեց: Դու չար ու գարշելի հանցագործություններ էս կատարել: Դու լույսի արքայությանը չէս պատկանում:» Մարդը դարձավ դեպի հզոր արքան ու լացակումած պատասխանեց, «Հեսուի որդի, դու ճշմարիտ էս. Ես չարակաում ու անբարոյական մարդ եմ: Այդուհանդերձ, ես համարձակվում եմ ողորմություն ու ներողամտություն խնդրել: Դու պառկեցիր Ուրիայի կնոջ հետ և ապա քո մեղքը ծածկելու համար կազմակերպեցիր նրա մահը: Ես միայն ներողամտություն ու ողորմություն եմ խնդրում, քանի որ դու էլ գիտես թէ դա ինչ բան է ու ստացար Աստծուց:"
Պետրոս առաքյալը հաջորդիվ խոսեց ու ասաց: «Ի տարբերություն Դավթի, դու երբեց Աստծու նկատմամբ սեր ցույց չես տվել: Քո թունոտ լեզվով ու պիղծ բնավորությամբ դու վիրավորել էս Աստծու Որդուն:» «Ինչ ասեմ, ես պիտի լուռ մնամ,» ցածրաձայն արտասանեց մարդը: «Ես Հիսուսի օրհնյալ անունը միայն օգտագործել եմ բարկության ժամանակ. Այնուամենայնիվ, Սիմոն, Հովնանի որդի, ես խնդրանքով դիմում եմ շնորհի համար. Թէև դու քայլեցիր Նրա կողքին ու լսեցիր խոսքերը Նրա իսկ շուրթերից, քնած մնացիր երբ Նա քո կարիքն ուներ պարտեզի մեջ, դու ուրացար նրան այդտեղ երեք անգամ այն գիշերը երբ Նա իր ամենաշատ կարիքի մեջ էր:»
Այստեղ Ղուկաս Ավետարանիչը խոսեց: «Դու պիտի հեռանաս: Դու արժանի չէս Աստուծո Արքայություն մտնելու:"
Մարդու գլուխը տխրությունից խոնարհվեց մի պահ, բայց ապա մի կայծ լուսավորեց նրա դեմքը. "Իմ կյանքի մանրամասներն արձանագրվել են ճշմարտորեն," դանդաղորեն ասաց նա: «Ես մեղավոր եմ ինչի մեջ որ մեղադրվում եմ. Բայց ես գիտեմ որ իմ համար մի տեղ կա այս օրհնյալ արքայության մեջ. Աբրահամը, Դավիթն ու Պետորսը, որ ողորմություն են տեսել կաղաչեն իմ համար Տիրոջը, քանզի նրանք գիտեն թէ մարդու տկարության և թէ Աստուծո ողորմության մասին: Դու, օրհնյալ բժիշկ, խնդրում եմ բացիր դռները, որովհետև դու էս, որ գրել էս իմ նման զղջաղողների նկատմամբ Աստուծո մեծ սիրո մասին: Ես քո փոքր եղբայրն եմ, անառակ եղբայրը."
Եվ դարպասները բացվեցին ու Ղուկասը փարվեց մեղավորին:
«Տեսնու՞մ էս,» եզրափակեց տարեց տէր հայրը, «ես ուզում եմ որ դու այս պատմությունները սովորես ոչ թէ որպես վարժանք հնարանքի, այլ որպեսզի քայլես ներողամտության ու ողորմության մեջ." Կարդա Աստվածաշնչյան պատմությունները: Նրանք կոգնեն քեզ գտնել քո ճանապարհը դեպի մշտական կյանք ու լույս:
No comments:
Post a Comment