Երբեմն թվում է, որ այս աշխարհում ապրելու ամենամեծ նպատակն այն է, որ մարդը ճանաչի ինքն իրեն (թէ որտեղից է նա, Ով իրեն ստեղծեց, ինչու համար, ինչ է կատարվում իր հետ, որտեղից է գալիս և ուր է գնում ինքը) և այդ ճանաչողությամբ ու ազատ կամքով սիրի իրեն Ստեղծողին (Ով մարդուն ասում է՝ դու կարող էս ինձ Հայր կոչել, դու ԻՄ ժառանգությունն էս) և այդ Ստեղծողի մյուս զավակներին, որ մարդու հարազատ քույրերն ու եղբայրներն էն:
Ինձ այս վերջերս անկեղծորեն զարմացնում ու հետաքրքրում է թէ ինչպես է որ ավազակն առաջինը մտավ Աստուծո Արքայության մեջ: Չէ որ նա անմեղ չէր, մինչդեռ խաչի տակ շատ շատերը կային որ իրենք իրենց արդար էին համարում: Առավել ևս այս ավազակը ոչ հաղորդություն էր վերցրել, ոչ էլ մկրտվել: Այո, ինքն իրեն տարբեր պահեց քան թէ մյուս խաչվող ավազակը, բայց ի՞նչ էր դա:
Այս ավազակը ճանաչեց իրեն: Վերջին պահին, ճանաչեց իրեն, որ ինքն արժանին է ստանում իր կյանքի սխալների համար: Որ ինքն այս կյանքը սխալ էր ապրել, գողացել ու թալանել ու այժմ այլևս չունի ոչ մի շանս այն շտկելու: Բայց ուներ մեկ հնարավորություն, ճանաչէլ այդ, ու ասել որ սա արդար է, որ ես արդար պատիժ եմ կրում իմ մեղքերի համար: Իսկ լինել արդար, նշանակում է գիտակցել ու ընդունել, որ Աստուծո արդարությունը հատուցում է պահանջում:
Մեզ թվում է թէ Աստուծո մասին ամեն ինչ գիտենք, բայց իրականում նույնիսկ մեզ չէնք ճանաչում: Հպարտության ցեխի մեջ էնք, բայց մեզ թվում է թէ արդար էնք, քանի որ աղանդավոր չէնք, մկրտված էնք ու եկեղեցում հաղորդություն էնք վերցնում: Մեր սրտում ու մտքում մութ է, ատում էնք սխալականներին ու զվարճանում թույլերի ու եկեղեցուց հեռացածների վրա, բայց համոզված էնք, որ Երկնքի արքայության մեջ գոնէ մի փոքր տեղ արդեն ունենք ապահոված մեզ համար:
Մենք չէնք ճանաչում մեզ այնպես ինչպես որ մենք կանք, այ մեզ միշտ բարձր էնք դասում: Մինչդեռ «ամեն մեծամիտ պիղծ է Տիրոջ առաջ» (Առակներ 16:5) եվ մեծամիտները, գոռոզներն ու ամբարտավանները չէն կանգնում Նրա ներկայության մեջ (Սաղմոս 5:5): Մեզանից քանիսն իրենց կյանքի ամենադժվար ու որոշիչ պահին, խաչի վրա, այդպիսի ցավի ու տառապանքի մեջ կարող էն ճանաչէլ իրենց ու ասել, ես արժանին եմ ստանում իմ վարած կյանքի համար:
Երանի թէ մեր եկեղեցու եպիսկոպոսները մի պարբերություն էլ հարմար նկատեին ավելացնել մեր Հավատո Հանգանակի վերջին պարբերությանը: «Հավատում էմ որ ստեղծված էմ Աստուծո պատկերով և նմանությամբ, որ ժամանակն ինձ տրված է ինքս ինձ ճանաչելու, ազատ կամքովս ինձ Ստեղծողին սիրելու ու նրա զավակների նկատմամբ հոգատար ու խնամակալ լինելու համնար: Հավատում էմ որ այս կյանքը ժամանակավոր է ու ես անցորդ էմ այստեղ: Հավատում եմ որ իմ նպատակավայրը իմ Ստեղծողի հետ միավորվելն է: Հավատում էմ որ իմ առջև դրված է կյանքն ու մահը: Հավատում էմ որ Աստուծո սիրո մեջ մնալով, բարի գործեր կատարելով ու չար մտքերը վանելով ես ընտրում էմ կյանքը և կյանքը բարի է»: Պատկերացրեք ինչքան կարող էր փոխվել աշխարհը երբ միլիոնավոր մարդիկ շաբաթը մեկ անգամ իրենք իրենց հիշեցնեին թէ իրենք ով էն և ինչու են ապրում:
No comments:
Post a Comment