Իրականում ճշմարիտ Քրիստոնեությունը նույնիսկ կրոն չի, այն իմաստով երբ այն համեմատենք այլ կրոնների հետ, այլ հարաբերություն զավակի և ծնողի միջև: Իսկ ինչ վերաբերում է պացիֆիստական է թէ ոչ, ապա սա էլ կախված է նրանից թէ մարդն ինչ է ուզում: Արդյոք նա ուզում է Քրիստոնեությունը հարմարացնել իր աշխարհիկ նպատակների իրագործման համար թէ իսկապես հարաբերություն է փնտրում Նրա հետ որ իրեն ստեղծեց: Եթե երկրորդը՝, ապա Հիսուսին ճանաչելով նա զգում է որ սխալ է ապրում այս կյանքում, զղճում է և ուզում է փոխվելով մոտենալ իր Հորը, իսկական ծնողին: Ճանապահին նա տեսնում է որ թշնամի ունի և իր կամքով գերի է այդ թշնամուն (հպատություն, փառասիրություն, նախանձ, իշխանատենչություն, եսասիրություն և այլն). Սկսում է պայքարել այդ թշնամու դեմ: Եթե խոնարհ է ու ազնիվ, հասկանում է, որ մենակ չի կարող պայքարել ու հաղթել: Նույնիսկ Պողոս Առաքյալը դա ընդունեց (Հռոմեացիս 7-8 գլուխներ): Ու նա այստեղ է, որ խոնարհվում է ու ասում Տէր ես մենակ չեմ կարող, փրկիր ինձ: Եվ ՆԱ գալիս է: Սրա համար էն մենք Նրան կոչում Փրկիչ:
Նորից պացիֆիզմի մասին: Եկեղեցու հայրերը (մարդիկ որ լուսավորության հասնելու ճանապահ էն անցել ու իրենց գրվածքները հոգևոր կյանքի մասին զարմանալիորեն համնկնում են իրար հետ) գրում են, որ ամբողջ հոգևոր կյանքը պայքար է: Պայքար է հպարտության, հոգևոր գողության, ավազակության, խաբեբայության, փառասիրության և այլ ներքին զգացումների դեմ (հիշե՛ք ինչ եղան սերմնացանի առակի միջի առաջին 3 սերմերին, հատկապես նրան որ ճամփեզերին ընկան և ով գողացավ:) Ու եթե աղոթքի ժամանակ դու չես պայքարում, չէս "քրտնում" ապա քո աղոթքը չի պատասխանվում: Աղոթքը չի ենթադրում, հաճելի, հանգստացնող ու մեդիտատիվ երևույթ: Սա պայքար է թշնամու դեմ, որ աղոթքի պահին, երբ դու ձգտում էս ուշադրությունդ ու միտքդ ամբողջովին տաս ՀՈՐԴ, չարն ամեն տեսակ լավ ու վատ մտքերով ձգտում է շեղել ուշադրությունդ, որպեսզի արդյունքում դու ոչինչ չստանաս:
Քրիստոնեությունը պայքար է: Սերը, խաղաղությունն ու ուրախությունը, որ Սբ. Հոգու պտուղներն են (Գաղատացիս 5:22), այդ պայքարում հաղթանակի աղբյուրն են: Հիշու՞մ էք, երբ Հիսուսն աղոթում էր Գեթսեմանիի պարտեզում "ամբողջ հոգով էր աղօթում։ “ Եւ նրանից քրտինքը հոսում էր արեան կաթիլների նման՝ շիթ-շիթ գետին թափուելով։" Ղուկաս 22:43-44
Սրա համար էր, որ աշակերտները Հիսուսին խնդրեցին որ իրենց աղոթէլ սովորեցնի (երբ Հիսուսը Հայր Մերը սովորեցրեց): Կարծում էք նրան աղոթէլ չգիտեի՞ն: Իհարկե գիտեին: Բայց նրանք ուրիշ բան էին խնդրում: Ասում էին չէ չէ, դու մեզ քո պես աղոթէլ սովորեցրու: Դու աղոթում էս կաղերը քայլում են, կույրերը տեսնում, մեռելները հարություն առնում: Մենք աղոթում էնք ոչ մի բան չի ստացվում: Հետո էլ ասում ես թէ դուք ավելի մեծ բաներ կանէք քան թէ Ես (Հով. 14:12): Էտ ո՞նց էս անում: Մեզ էլ այդպես աղոթել սովորեցրու: ---- Ու ինքը սովորեցրեց, ու նրա քրտինքը թափվում էր կաթիլ առ կաթիլ երբ նա աղոթում էր:
Էդ ինչ պայքար է որ աղոթքի ժամանակ քրտինք է թափվում կաթիլ առ կաթիլ: Սա պասիֆիզմ է՞
Եվս մեկ նկատառում: Պասիֆիզմը, խոնարհությունն ու բարոյականությունը չի կարելի շփոթէլ արժանապատվության հետ: Օրինակ, երբ մի չար մարդ փոձում է մի կնոջ բռնաբարել և վերջինս ապտակելով պաշտպանվում է: Համաձայն մեր հավատքի, այս կինն իրավունք ունի՞ պաշտպանելու իր արժանապատվությունը թէ՞ պետք է խոնարհաբար տանի անպատվությունը:
Բարի Կիրակի եմ ցանկանում բոլորիդ:
No comments:
Post a Comment